Masal Örneği
Diyarlardan bir diyarmış…
Ben diyeyim Çin’de, siz deyin Maçin’de. Güzel mi güzel. Uzak mı uzak. Çocukları şirin mi şirin. İnsanları iyi mi iyi bir yer. Büyük- küçük, zengin-fakir, güzel-çirkin herkesin biribirine saygılı olduğu, sevgiyle davrandığı bir diyar.
Bu yüzden burada yaşayan insanlar üzüntü, dert, keder diye bir şey bilmezlermiş. Korku, kavga, haksızlık diye bir şey tanımazlarmış. Yalanın, sahtekarlığın olmadığı bir yermiş. Büyük-küçük, yaşlı-genç herkesin yüzünde neşe ve mutluluk yansıdığı gibi daima mutluluk içinde yaşarlarmış.
Nasıl mı olurmuş bu? Demeyin. Dört bir yanı güzellikle, yemiş ağaçları, renk renk çiçeklerle çevrili bu yerde herkes, her şeyde bir güzellik bulurmuş. Bu da onların mutlu olmaları için yetermiş. Böyle olunca da mutluluktan, üzüntüler uğramazmış bu diyara. Nehirleri, pınarları, ağaçları, kuşları, bitkileri, çiçekleriyle ben diyeyim dünyanın en güzel yeri, siz deyin cennettin bir köşesi…
Bahar geldi mi her taraf şen şakrak olur, yaz geldi mi herkes işinde gücünde, kış geldimi herekes evlerde tandırların, sobaların başında toplanır, nohutlu cevizli hedik, kavurga, kestane pişirilerek, mısır patlatılarak, tatlılar, yemekler hazırlanarak imece usulu sırayla her gün bir evde toplanıp yenilir, içilirmiş.
Büyükler çocuklara hikayeler, masallar anlatır, şiirler, destanlar okurmuş.
Bu yüzden kışın gelmesini en çok çocuklar istermiş… Çünkü kış geldi mi her akşam evlerde masal sofraları kurulur, en güzel masallar anlatılır, her gece masallı rüyalar görürmüş çocuklar.
Zaman az gitmiş, uz gitmiş. Günler, aylar, hatta asırlar geçmiş. Bu diyarda gün geçtikçe değişiklikler olurmuş, yaşlılar gider yerine yeni yaşlılar gelirmiş, çocuklar büyür yerine başka çocuklar gelirmiş. Değişmeyen tek şey bu diyardaki sevgi, saygı, güven ve insanların biribirine davranışlarıymış. Yine çocuklar ninelerinden, dedelerinden, büyüklerinden hikayelerini, masallarını dinler, sonra gider uyurlarmış.
Bu güzel diyarın etrafında ki yüksek kayalar ve kocaman kocaman ağaçlara her bahar karların erimesiyle beraber, üstünde kocaman kanatları olan ateş gözlü kuşlar gelip konar ve yuva yaparlarmış. Karların yağmaya başlamasıyla beraber yine çekip giderlermiş.
Kimsenin ismini bilmediği, ama herkesin kaf dağının ardında gelen ateş gözlü kuşlar dediği göçmen kuşlarmış bunlar. Yavruları yumurtadan çıkar çıkmaz insanlar götürüp, kayaların, ağaçların dibine çeşit çeşit yiyecekler bırakıverirlermiş. Kuşlar bu diyarın küçük, büyük tüm hayvanlarını canavarlardan koruduğu için çoban dahi tutulmazmış.
Bu yıllar yıllı böyle devam edip gimiş. Bu diyarlılarla kuşlar o kadar biribirine alışkın ve biribirini o kadar iyi tanırlarmış ki, buraya yabancı gelse hemen bir telaş alırmış kuşları. Oralarda kimse onlara ilişmez, yuvalarını bozmaz, kötülük etmezmiş bu kuşlara. Adeta kuşlarla bu diyarın güzel halkı iç içe yaşarmış…
Gel zaman, git zaman komşu ülkelerden birinin yöneticisi bu güzelim diyarın varlığından haberdar olmuş, askerlerini gönderip işgal ettirmiş bu güzel yeri, karşı çıkanı öldürtmüş, evlerini ateşe verip yakmış. Peri-Han adındaki kraliçesini de esir almışlar. Halkın gözyaşları, yalvarış, yakarışları fayda etmemiş. Zalimlerin yüreğini yumuşatmamış…
Artık ne huzur kalmış ne de bereket bu güzelim d'yarda. Herkes üzgünmüş. O kocaman tanklara, silahlara karşı duracak ne güçleri ne de halleri varmış. Anlayacağınız barışcıl bir halk olduğu için silahlanmaya bile gerek görmemişler.
O günden sonra masalcı nineler, dedeler masal anlatmamış, erkenden uyuyuvermişler. Bütün kışı masalsız geçirmiş çocuklar. Kötülükler ve kötü adamlar bütün masalları alıp götürmüş buralarda, bir tek çocukların gözyaşları kalmış ardından. Çocuklar, analar, babalar çaresiz kalmış. Günler, haftalar, aylar hep yaslı geçmiş. Geceler geceleri, acılar acıları kovalamış durmuş.
Derken mevsim bahara yönelmiş, karlar erimeye başladığında ateş gözlü kuşlar dalları, kayaları doldurmuş yine, düşman askerleri tedirgin olmaya başlamışlar ama o diyardakiler ise içten içe sevinmişler.
Kuşlar bu güzel diyardaki tedirginliği ve oranın kötü niyetlilerce işgal edildiğini hemen anlamış, kraliçelerinin de esir alındığının haberini almışlar ve buna bir çare bulmak için toplanıp bir karara varmışlar. Bazı kuşlar geri dönüp başka ülkelerdeki kuş arkadaşlarına haber vermiş, bazıları da kuşların kralından yardım istemeye gitmişler.
Kısa bir süre sonra her tarafı ateş gözlü, kocaman kanatlı kuşlar sarmış. Askerler meraklı gözlerle dışarı toplanıp bakmışlar, gökyüzünü bir kara bulut gibi saran kuşlar hep beraber saldırmışlar askerlere, pençelerine taktıkları gibi askerleri birer birer götürüp uzak bir uçurumun tepesine bırakıvermişler. Kalanlarda saklanmış sonra o diyardan kaçıp gitmişler…
Bir daha o güzelim diyara kimse kötülük etmeye cesaret edememiş. Nineler, dedeler yine masallarını anlatmaya başlamış, çocuklar yine sevinip mutluluk şarkılarını söylemişler, şiirler okumuşlar dağa taşa. Ve bu böyle devam edip gitmiş yıllar yılı… |
